Terugkijkend op mijn jaren als basisschoolleerling, vraag ik me nog weleens af of ik in die tijd op een andere manier gevormd zou zijn als ik op een andere school zou hebben gezeten. Mede door mijn eigen ontwikkeling en de ervaringen op mijn basisschool, ben ik geïnteresseerd geraakt in de ontwikkeling en het leren van kinderen. Wat is ervoor nodig om tot optimaal leren te komen en hoe kunnen we dit het best vormgeven in de schoolsetting? Gaandeweg ben ik erachter gekomen dat dit onlosmakelijk verbonden is met het organisatorische aspect van onderwijs en de wijze van samenwerken binnen het leerkrachtenteam. Wellicht een open deur en over samenwerking binnen teams zijn al vele boeken volgeschreven. Maar hoe komt het toch dat het optimaliseren van het werken volgens een visie en de samenwerking binnen het lerarenteam in de praktijk zo lastig lijkt? Ik zie mezelf als een onderwijsidealist. Een idealist die droomt van mooi onderwijs voor alle kinderen. Een droom die ver gaat, misschien wel te ver. Maar die het nastreven waard is. Daarom stel ik mezelf veel vragen met betrekking tot het maken en geven van onderwijs. Ik denk namelijk dat als we onszelf vragen blijven stellen, hierover in gesprek gaan en ernaar proberen te handelen, we een stapje dichter bij mooi onderwijs komen. En wat is nu mooier dan dat? Samen stapjes maken in de juiste richting. Een richting die samen binnen de school juist gevonden wordt.